Άρθρο της δημοσιογράφου του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων APE-MPE κας Κιάου, που δημοσιεύθηκε στις 14.11.2016
«Τα παιδιά είναι παντού παιδιά» μονολογεί κανείς. Στη δομή φιλοξενίας “Welcommon”, Καποδιστρίου 4, κοντά στην πλατεία Κάνιγγος, μια ομάδα κοριτσιών από τη Συρία, ηλικίας δημοτικού, κάνουν χορό και γυμναστική σε μια αίθουσα του πρώτου ορόφου, με την Κάρλα.
Αγοράκια της ίδιας ηλικίας θέλουν και αυτά να πάρουν μέρος. Πράγμα που δε γίνεται, καταρχάς γιατί η αίθουσα δεν τους χωράει όλους, κατά δεύτερον, καθώς σε μια ώρα έχουν τη δική τους τάξη δημιουργικής απασχόλησης. Δε μπορούν με τίποτα να περιμένουν.
Τρέχουν, ανοίγουν πόρτες, κλείνουν τα φώτα, όλοι προσπαθούν να τους μαζέψουν, ξεφεύγουν. Τελικά, ο Αχμέτ, που κανονικά εκτελεί χρέη διερμηνέα, τα οδηγεί σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου παίζουν μαζί ποδοσφαιράκι. Και τα πνεύματα ηρεμούν.
«Υπάρχει ένα πρόγραμμα που ακολουθείται, αλλά κανείς πρέπει να είναι ανοιχτός και ευέλικτος για ό,τι προκύψει. Ιδιαίτερα σε ένα χώρο, όπου, από τα 100 άτομα που μένουν, τα 70 είναι παιδιά» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος Χρυσόγελος, συντονιστής του “Wellcommon”, του πρότυπου κέντρου προσωρινής στέγασης και κοινωνικής ένταξης προσφύγων, που λειτουργεί μόλις ενάμιση μήνα.
Η πρώην κλινική που έγινε κέντρο φιλοξενίας
Το “Wellcommon” στεγάζεται σε μια πρώην κλινική του ΙΚΑ, που είχε μείνει για χρόνια κλειστή. Με το άνοιγμά της έδωσε ζωή στην περιοχή, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει κάπως ερημώσει από κατοίκους. «Είναι μια συνθήκη που όλοι κερδίζουν» αναφέρει ο κ. Χρυσόγελος.
Η γειτονιά τονώνεται οικονομικά, καθώς εκτός από τους πρόσφυγες, την επισκέπτονται δεκάδες εργαζόμενοι και εθελοντές του κτηρίου.
Υπάρχει συνεχής παρουσία ανθρώπων, σε ένα δρόμο που τα τελευταία χρόνια πιο πολλοί έφευγαν, παρά έρχονταν. Από την άλλη οι πρόσφυγες έχουν επαφή με την αγορά, δηλαδή τον κόσμο και την πόλη, σε αντιδιαστολή με τη διαβίωσή τους σε απομονωμένους καταυλισμούς.
Επίσης, στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, από τα Εξάρχεια, το Μουσείο μέχρι την πλατεία Βικτωρίας, λειτουργούν και άλλες δομές προσφύγων. «Υπάρχουν φοβίες στον κόσμο, αλλά βλέποντας πως τα θέματα επιλύονται και η ζωή συνεχίζεται, τελικά, όλοι επωφελούνται και αυτοί οι φόβοι υποχωρούν».
Συνύπαρξη προσφύγων, εργαζομένων, εθελοντών σε μια μικρή δομή με υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές
Φιλοδοξία του “Wellcommon” είναι να αποτελέσει μια δομή-μοντέλο: μικρός αριθμός συμμετεχόντων, ώστε η επικοινωνία να είναι ευκολότερη, αντιμετώπιση της αποξένωσης και ταυτόχρονα λειτουργία με ποιοτικές προδιαγραφές. «Οι άνθρωποι, που επιλέγονται να εργαστούν εδώ, δεν αρκεί να έχουν τελειώσει μια σχολή, πρέπει να έχουν και εμπειρία με πρόσφυγες» περιγράφει ο κ. Χρυσόγελος.
Επιπλέον, η συμμετοχή των φιλοξενουμένων στη λειτουργία του κτιρίου ενθαρρύνεται, ώστε να μην είναι απλώς ένας ξενώνας που έρχονται, τρώνε, κοιμούνται.
«Αν συμμετέχεις, νοιάζεσαι περισσότερο και αισθάνεσαι δημιουργικός» επισημαίνει ο κ. Χρυσόγελος. Ανάμεσα στους Σύρους που διαμένουν στη δομή βρίσκεις ό,τι επάγγελμα μπορείς να φανταστείς: μάγειρες, τεχνίτες, μηχανικούς, υπαλλήλους σε ναυτιλιακές εταιρίες. Και ο καθένας διαθέτει τις δεξιότητές του για το κοινό καλό.
Η Κάρλα, 22 χρονών από το Ντάρμσταντ της Γερμανίας, όπως και αρκετοί άλλοι από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ουκρανία, την Αίγυπτο, έχει έρθει από το Πανεπιστήμιό της, να κάνει την τετράμηνη πρακτική της, όπου σπουδάζει Κοινωνική Εργασία.
Στο “Wellcommon” προσφέρεται η δυνατότητα, να μείνουν στο κτίριο και οι εθελοντές, πράγμα που αρκετοί το προτιμούν. Αυτή τη στιγμή εργάζονται επαγγελματικά 28 άτομα σε διάφορους τομείς της δομής. Άλλοι απασχολούνται ως ασκούμενοι ή εκπαιδευόμενοι, όπως η Κάρλα, και εθελοντές διαφόρων ειδικοτήτων.
Άνθρωποι σε αναμονή για μετεγκατάσταση, εγκλωβισμένοι μεταξύ αναμονής και απραξίας
Οι άνθρωποι από τη Συρία, που φιλοξενούνται, είτε έχουν λάβει έγκριση για μετεγκατάσταση, είτε αναμένουν απάντηση στις αιτήσεις τους. Όπως και να έχει, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες και το μέλλον, και για τις δυο περιπτώσεις, αβέβαιο.
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας κάνουν μαθήματα αραβικών, ελληνικών, αγγλικών, γερμανικών, γυμναστική, θεατρικό παιχνίδι, κεραμικά, ενώ λειτουργεί σινεμά για παιδιά και για ενήλικες.
Η αναμονή και η απραξία είναι, πια, η μεγαλύτερη δοκιμασία, αναφέρουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αμντουλμουχσέν, 24 χρονών, τοπογράφος μηχανικός από το Ντερ-αλ-Ζορ και οι αδερφές Αία, 18, και Κάμερ, 16 από το Χαλέπι. Ο μεν πρώτος το έσκασε από την πόλη του, όταν το ISIS την κατέλαβε και προσπάθησε να τον στρατολογήσει, οι δεύτερες δραπέτευσαν με την οικογένειά τους από το βομβαρδισμένο Χαλέπι.
Νέα παιδιά, καλλιεργημένα, διψούν, όπως λένε, να ζήσουν. Τα κορίτσια έχουν να πάνε σχολείο εδώ και πέντε χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, δεν το βάζουν κάτω. Η Αία θέλει να γίνει μηχανικός και η Κάμερ ζωγράφος.
Ευκαιρίες απασχόλησης και βάση δεδομένων με επαγγελματικά βιογραφικά προσφύγων
Εκτός από πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ψυχοκοινωνική υποστήριξη, νομική βοήθεια, άτυπη εκπαίδευση και δημιουργική απασχόληση παιδιών και ενηλίκων, που ήδη παρέχονται, στα σχέδια του “Wellcommon” είναι να προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης μέσω της ανάδειξης των δεξιοτήτων και ικανοτήτων των φιλοξενουμένων, σε συνεργασία με άλλους οργανισμούς και δομές.
Επίσης, «το “Wellcommon” φιλοδοξεί να δημιουργήσει βάση δεδομένων με βιογραφικά της επαγγελματικής εμπειρίας προσφύγων εντός και εκτός δομής, ώστε να εργαστούν σε επιχειρήσεις, που αναζητούν εργαζομένους με συγκεκριμένα προσόντα και δεξιότητες» λέει ο κ. Χρυσόγελος.
Ένας ακόμα στόχος είναι ο σχηματισμός κοινωνικών επιχειρήσεων με τη συμμετοχή τόσο Ελλήνων όσο και προσφύγων/μεταναστών.
